My Second Birthday

March 4. A day I will never ever forget. How could I? This is my second birthday. SECOND BIRTHDAY. I guess, I owe you some explanations, huh. Well, I think the best way for me to explain how come people could have 2^nd, 3^rd, 4^th, 5^th, 6^th, 7^th, or even up to 100^th birthday is by getting an excerpt from my book entitled “Sari-sari Store’. This particular excerpt will tell you everything how in the world I was able to have a 2^nd birthday.

Oh, by the way, this is the cover of my book. It’s not quite artistic. But this is the best I could come up with. And I can assure you that the title really tells everything about the book.

Enjoy reading…

“…Una kaming nakapuwesto sa isang tulay na may nakapagandang view sa baba. Buti na lang at gabi, hindi ko na nakita ang kagandahan ng view doon. Nag-usap kami. Ng kung anu-ano lang. Hanggang umabot kami sa second birthday ko. At doon ako nalungkot. Hindi niya alam kung kailan ang birthday ko. Ok lang sana kung hindi niya alam iyong second birthday ko. Pero ang first birthday ko? Iyon ang nakakalungkot. Pero hindi ko ipinahalata sa kaniya iyon. Ayokong masira ang magandang gabing iyon. Hindi niya lang alam na tumatalun-talon ang puso ko ng mga oras na iyon. Na-dislocate nga, eh. Napasok sa baga ko sa kakatalon! Kinakailangan ko pa ng operasyon para maibalik sa dati ulit.

            Second birthday. Paano nga ba nagkakaroon ng second birthday ang isang tao? Simple lang. Kung nakatakas siya sa isang tiyak na kamatayan! At isa ako sa masuwerteng nakatakas mula kay Kamatayan!

            March 4 iyon, 2006. Birthday ng adviser namin at English teacher. Nagplano kaming magkakaklase na batiin siya sa tradisyonal na paraan: ang Mañanita! Sa bahay kami nagplano noon, eh. Meron pa nga kaming ginawang malaking message board na may mga drawings ng paa na siyang pagsusulatan namin ng mga mensahe para kay Ma’am, eh. Hindi naman talaga board iyon, eh. Cartolina lang. Sinabi mo lang na message board kasi pangit naman kung message cartolina ang sinabi mo, ‘di ba? Pagkatapos makapagsulat ang mga kaklase ko, isa-isa silang nagsiuwian hanggang apat na lang kaming natira sa bahay. Doon na kami nagpaumaga. Magkikita-kita na lang kami sa may kanto malapit sa bahay nina Ma’am. Nung mga panahong iyon, uso na ang gitara. Kaya kahit papaano, may saliw ng gitara ang aming kanta! Hindi kasi maganda kung sa sariling boses lang namin kami aasa. Lalo na’t kasali ako!

            Umalis kaming apat sa bahay nang hindi nakatulog. Madaling-araw iyon. Subukan mong mag-mañanita sa tanghali. Pagtatawanan ka lang. Kami yata ang pinaka-unang dumating. At naghintay pa kami ng eksaktong isang taon para sa iba pa naming kasama. Eksaktong isang taon para pagdating nila, birthday pa rin ni Ma’am. Sulit ang aming paghihintay.

            Nang makumpleto na kami at medyo nakapag-ensayo na ng aming kakantahin, tumuloy na kami sa tapat ng bahay nina Ma’am. Ang dilim! Ang dilim-dilim talaga! Pero ok lang. Andoon naman si Yvonne, ang Miss Liberty namin.

            Inabot pa ng ilang oras, minuto at segundo bago kami makapagsimulang kumanta! Wala kasing lumalabas sa mga bibig namin, eh. Wala ding may gustong magpasimula. Naku talaga! Ang batch na ‘to talaga! Pero nairaos din naman namin. At nagising namin si Ma’am (hindi dahil sa ganda ng aming kanta, kundi sa ingay ng aming pagtatalo! Palpak!). Pero pinatuloy pa rin kami ni Ma’am at pinasalamatan kami sa aming munting handog para sa kaniyang kaarawan.

            Masarap na Arroz Caldo ang inihanda ni Ma’am. Tamang-tama sa nilalamig kong tiyan. At pagkatapos ng masarap na almusal at kuwentuhan, nagpaalam na kami kay Ma’am upang umuwi at matulog sana. Sana!

            Bago kami nagsiuwian, dumaan muna kami sa aming eskwelahan upang tingnan ang alaga naming mga petsay. Kung kumain na ba. Kung nakatulog ba nang maayos. Kung hindi ba nilamig sa buong magdamag. Pero pagdating ko doon, wala naman akong nakitang problema. Ayos lang naman ang lahat. Kaya nagsiuwian na kami para matulog sana. Sana!

            Kaso nagkayayaang maligo sa dagat! At ako naman ay siguradong maiinggit kapag hindi ako nakasama. Pero sigurado din akong hindi ako papayagan ng aking butihing ina. Kaya, may ginawa akong kabulastugan. Nagpalusot ako. Nasa bahay pa ang kaha ng gitarang ginamit namin para sa mañanita. Kaya nagpaalam akong isasauli ko lang iyon. Pero ang totoo, balak kong tumuloy sa dagat at sumama sa paglangoy! Na muntik nang kumuha ng buhay ko!

            Naalala ko pa, nagdasal pa kami bago lumusong sa dagat. Nang mga oras kasi na iyon, halos lahat kaming nandoon ay YFC’s na. Kaya marunong na kaming magdasal at humingi ng patnubay ng Panginoon. Medyo maalon kasi.

            Sa umpisa, masaya! Masarap sagupain ang paparating na malalaking alon at hayaan ang katawang maanod hanggang sa dalampasigan. Masarap talaga! Pero naging masaklap!

            Isa sa mga kaklase ko ang napapalayo. Sa una, hindi pa ako nag-aalala. Alam kong marunong lumangoy ang kaklase kong iyon, eh. Pero habang tumatagal, nagsimula akong mangamba. Hindi pa kasi niya nagagawang bumalik sa mababaw na parte ng dagat. Kaya naman, kasama ang dalawang lalaking kaklase ko, nilapitan namin siya upang masamahan palapit sa dalampasigan. Pero tinarayan pa kami ng lola mo at sinabihang, “Bakit kayo nandito?”. O, ‘di ba? Ang taray talaga. Nang akma na kaming babalik, humawak siya sa isa kong kaklase at nagpasama pabalik sa dalampasigan. Ako! Ako na ang nahirapang bumalik! Kahit anong gawing kong paggalaw sa aking kamay at paa papunta sa dalampasigan, nadadala pa rin ako ng malakas na daloy ng tubig papunta sa mas malalim na parte ng dagat. Sa madaling sabi, palayo ako nang palayo sa dalampasigan! Aaminin kong hindi ako athletic at payat pa ako ng mga panahong iyon. Hindi ako kasing lakas ng dalawa kong kaklase na madaling nakabalik sa dalampasigan hindi tulad ko na napalayo pa. Hindi pa marahil nila napansin iyon sa umpisa. Pero nung umahon na sila sa dagat at marahil kamay ko na lang ang nakikita nila sa malayu-layong parte ng dagat, nag-alala na sila!

            At, siyempre, ako rin! Sobra-sobra ang nararamdaman kong pag-aalala para sa sarili kong kaligtasan ng mga oras na iyon! Ang dami ko nang nainom na tubig. Naisip ko pa nga, puwede pa akong maligtas sa pagkalunod pero mamamatay din naman ako sa poisoning! Pero sa kabutihang-palad, binalikan ako ng isa kong kaklase na may pambihirang laki ng katawan at nakaramdam ako ng pag-asa. Pero mali ako, nahirapan siyang akayin ako pabalik sa dalampasigan! Pareho na kaming palutang-lutang sa gitna ng dagat! Dumoble ang pag-aalala ko! Nandamay pa ako ng isa pang buhay! Ang sama ko! Pero kumapit pa rin ako sa kaniya. Marahil kung hindi, wala na talaga ako sa mundong ito!

            Pinuntahan pa kami ng isa ko pang kaklase upang tanungin kung ang-e-enjoy daw ba kami. Sabi ko, “HINDI!!!”. Siyempre, biro lang ulit iyan. At nagawa ko pa talagang magbiro sa ganitong klaseng kuwento *<tawa>*.

            Pero totoong pinuntahan kami ng isa ko pang kaklase para tumulong, sa pagkakataong iyon, sa aming dalawa! Pero hindi din nagtagal, sumuko siya at bumalik mag-isa sa dalampasigan! Nabibigatan daw siya sa T-shirt at maong shorts niya. Akalain mo iyon? Doon na ako nawalan ng pag-asa para sa aming dalawa! At ewan ko kung maniniwala ka, dahil ako mismo ayaw maniwala, nakakita ako ng liwanag sa mula sa taas. At doon ko naalalang magdasal! At pronto! May dumating na tulong. Sa pagkakataong iyon, handa siya dahil may dalang mahaba at matabang kahoy sa paglapit sa amin. Para may makapitan kami habang tinutulak niya ang kahoy palapit sa dampasigan, palapit sa bagong buhay!

            Pagdating sa dalampasigan, hapung-hapo ako! Ang dami pang gustong magpa-autograph kahit nakikita na nilang pagod na pagod ako! Ang dami kasing tao. Pakiramdam ko tuloy noon isa akong artistang matagal nang hindi umuuwi ng Capul City! Bumagsak ako sa buhangin. Inisip ko pa noong tumayo, mag-lakad-lakad, at magtumbling para isipin ng mga tao na walang nangyari. Pero hindi ko nahanapan ang katawan ng lakas upang gawin iyon. Sa halip, may umakay sa aking patayo, pinaankla ang aking kaliwang braso sa kaniyang batok at pinalakad papunta sa pinakamalapit na bahay!

            Doon ko mas naramdaman ang pagod! Nakaupo na ako habang maraming mata ang nakatingin sa akin. Para akong kriminal na hinatulan ng pagkamatay sa pamamagitan ng silya elektrika! Alam ng Diyos kung gaano ko gustong matulog sa mga sandaling iyon. Simple lang. Naubos ang lahat ng lakas sa katawan ko! Pero hindi nila ako pinayagang matulog! Kahit daw anong mangyari huwag akong matulog! Bakit? Bakit hindi? Hindi ba nila nakikita ang pagod at pagkahapo ko? Hindi ba nila nakikitang lupaypay na ako? Bakit ganun? Walang sumagot! Simple lang ulit, dahil hindi ko naisatinig ang mga tanong na iyan! Pagod din kasi ako para makapagsalita. Sa halip, pinalitan nila ang damit ko. At doon dumating ang butihin kong ina. Nagpasalamat siya sa mga tumulong sa akin at isinakay ako sa scooter na dala niya pauwi! Hindi ko man lang nagawang magpasalamat sa taong tumulong sa akin. Pero kung sino man siya at kung nasaan man siya, labis-labis ang pasasalamat ko sa kaniya sa tulong na binigay niya noong panahong nangailangan ako. Labis-labis ang pasasalamat ko sa pagdugtong niya sa buhay ko. Para sa’yo, MARAMING SALAMAT!

Pagdating ng bahay, pinaligo ako ng butihin kong ina at pinilit na kumain bago matulog. Hindi ko alam kung saan ako nakahugot ng lakas para magawa pang maligo at kumain! Dahil na rin siguro sa kagustuhan kong makatulog na, ginawa ko iyon nang walang reklamo! At natulog na ako!

            Doon ko napatunayan ang kapangyarihan ng pagdadasal at pananampalataya sa Panginoon. Doon ko napatunayan kung gaano kabilis duminig ng panalangin ang Panginoon. Kaya mula noon, hanggang ngayon, kapag March 4, dumadaan ako sa simbahan upang magsindi ng kandila at mag-alay ng dasal ng pasasalamat!

Ito ang nakakatuwang parte ng kuwentong iyan. Kinahapunan, pagkagising ko, pumunta ako sa bahay ng kaklase kong kasama kong muntik na sanang malunod. Kinamusta ko siya at kinamusta din naman niya ako. Ok na ang pakiramdaman ko noon, may konting hilo lang. Sa dami siguro ng nainom kong tubig-dagat. Niyaya niya ako sa birthday party ng pinsan niya. Na, sa malayong pagkakakamag-anak, ay pinsan ko din. Hindi na ako nagpaliguy-ligoy pa. Pumayag ako at sumama sa kaniya! Akalain mo iyon, nakuha ko pang maki-birthday. At doon ko nalaman kung gaano kabilis tumakbo ang balita (at kung paano mabilis ding magbago!). Mantakin mo ba naman, may isang ale daw na naglilibot ng isda ang nagtsismis sa isang teacher namin sa CAIS na may nalunod daw nitong umaga at namatay! NAMATAY! N-A-M-A-T-A-Y! NAMAN! PINAPATAY NA AKO NG ALENG IYON! Pero hindi ko na masiyadong inisip iyon. Nabaling ang atensiyon ko sa nagsasarapang handa ng celebrant: may lechon, may Spaghetti, may _______, may  _______, may _______, may _______, may   _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may  _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may _______, may _______, at may _______.

            Sarap na sarap ako sa kain ko noon. Pagkatapos, umuwi kami kaagad. Eat and run lang. Hindi naman mapapansin kung may dalawang nawala na lang ng parang bula pagkatapos kumain.

            Diretso kami pauwi, pareho lang naman ang daan papunta sa mga bahay namin. At nakasalubong namin ang mga kaklase kong muntik nang mawalan ng kaklase. Sila iyong mga nakasama ko sa paglangoy umaga noong araw na iyon. Galing daw sila sa bahay para dalawin ako. At nakatanggap na naman ako ng katakut-takot na kantiyaw nang sinabi ko sa kanila kung saan ako galing *<hagikhik>*.

            Iyon ang second birthday ko. March 4, 2006…”

That’s just about it. Quite a long story, eh. Anyway, if you wanted to read the entire book, just contact me. So, we could talk about it. But I have to warn you, though. It’s a 456-page book. Quite lengthy. But I can assure you entertainment if you’re just too patient to read it.

Oh, well. Happy birthday to me! Toodles.